Σ’ αγαπώ, να προσέχεις…
Αυτές ήταν οι δύο σου τελευταίες λέξεις πριν κλείσεις την πόρτα και φύγεις μακρυά μου. Δύο λέξεις που εσύ δεν έμαθες ποτέ την αξία τους, δύο λέξεις που τις έκαψα από μέσα μου, τις πέταξα πολύ μακριά. Αν ήθελες να προσέχω να ήσουν εδώ να με πρόσεχες εσύ κι όχι να ψάχνω για μήνες ολόκληρους ένα χερούλι να πιαστώ και να σηκωθώ ξανά στα πόδια μου.
Λόγια παχιά που ποτέ σου δεν πίστεψες, αντιθέτως, έκανες τα πάντα για να μου αποδείξεις ακριβώς το αντίθετο. Κάθε φορά που ένιωθες μοναξιά περνούσες και άφηνες το στίγμα σου χωρίς να σε νοιάζει η δική μου καρδία το πως νιώθει, το μόνο που σ’ ένοιαζε ήταν να γεμίσεις λίγο παραπάνω το «εγώ» σου, να πάρεις για άλλη μια φορά την επιβεβαίωση σου πως ακόμα η ψυχή μου είναι σε εσένα,να σε κάνω ξανά τον μικρό θεό που πάντα σε είχα.
Μάθε όμως πως η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει και ό,τι δίνεις παίρνεις για αυτό φρόντισε την επόμενη φορά που θα θέλεις να ξανά παίξεις μαζί μου να προσέξεις λίγο παραπάνω γιατί το μόνο που θα δεις στην οθόνη σου θα είναι «game over»…