Η μοναξιά πλέον είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη, οι μέρες κυλούσαν χωρίς καμία ουσία, ο κόσμος μου έμοιαζε τόσο βαρετός που είτε βρισκόμουν ανάμεσα σε εκατό ανθρώπους είτε μόνος μου η απογοήτευση έμοιαζε να είναι το ίδιο. Ώσπου ένα κυριακάτικο πρωινό εμφανίστηκες εσύ από το πουθενά μπροστά μου κι εγώ να μοιάζω χαμένος κοιτώντας αυτό το καθηλωτικό βλέμμα σου.
Ο ένας καφές έφερνε τον άλλον και τα γέλια και οι αγκαλιές γινόντουσαν ολοένα και πιο έντονα. Μέχρι που ήρθε η στιγμή τα κορμιά μας να γίνουν ένα, ενώσαμε ψυχή και σώμα. Ένας έρωτας γεμάτος από πάθος και ηδονή, τα χέρια σου να αγγίζουν το κορμί μου κι εγώ απλά να είμαι παραδομένος σε όλο αυτό που ονομάζεται έρωτας.
Ο χρόνος όμως όταν περνάς ωραία τρέχει με τα ταχύτητα φωτός και να, είσαι ξανά μακριά μου 504 χιλιόμετρα. Το κινητό έχει αρχίσει ξανά να παίρνει φωτιά κι εγώ εδώ να μετράω μέρες και ώρες μέχρι να βρεθώ ξανά στην αγκαλιά σου.
Ως τότε θα σβήνω καθημερινά τις μέρες στο ημερολόγιό μου με την ίδια λαχτάρα, όπως ο φυλακισμένος που περιμένει την αποφυλάκιση. Να προσέχεις, είμαι ο φύλακας άγγελός σου…