Μετά από 15 ολόκληρα χρόνια μου δόθηκε η αφορμή να γράψω για σένα σιχαμερέ μου φίλε και τα λόγια μου να μην μείνουν σε ένα κιτρινισμένο χαρτί. Ναι! Είσαι μικρός κ φθονερός, ένα ποταπό αντικείμενο επτά εκατοστών που με έχεις κάνει να ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Στην τελική δε μου πρόσφερες τίποτα.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή ήσουν εκεί όμως! Για να κυλάς στις 72 φλέβες μου και να με αφήνεις να νομίζω ότι καίγεσαι για μένα. Με ηρεμείς ειλικρινά, στην κάθε σου ρουφηξιά εγώ ένιωθα ότι έπαιρνα δύναμη, εσύ όμως, ναι εσύ, μου αφαιρούσες τη ζωή μου. Σάπισες τα πνευμόνια μου και όσα φάρμακα κι αν έχω πάρει τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν. Ρυτίδιασες τα βελούδινα χείλη μου. Γιατί; Γιατί είσαι φτιαγμένος για να σκοτώνεις μα παράλληλα είσαι τόσο μαγικό; Τόσο όμορφο που όποιος σε δοκιμάσει δυσκολεύεται χρόνια να σε αποχωριστεί;
Θέλει γερό στομάχι και κότσια να πετάξεις στα σκουπίδια την απόλαυση έτσι δεν είναι; Ίσως εγώ δεν έχω ούτε τα κότσια, ούτε γερό στομάχι! Κι αν από κάπου ίσως καταφέρουμε να αντλήσουμε δύναμη είναι κοιτάζοντας τα παιδιά, μόνο εκείνα ξέρουν τελικά να ζουν πραγματικά!