Αλλάξαμε κι εμείς…
Πόσος καιρός πέρασε αλήθεια; Ούτε που το κατάλαβα, έρχονταν και έφευγαν οι μήνες και περνούσαν σαν δευτερόλεπτα μπροστά απ’ τα μάτια μου. Εκείνα τα λόγια τα τελευταία όσο κι αν προσπάθησα να δείξω πως δεν με άγγιξαν καν, με πόνεσαν, χαράχθηκαν στη μνήμη μου και με έπεισαν πως θα είναι τα τελευταία.
Δεν ήταν όμως, κάτι μας έφερε ξανά κοντά, ξανά μαζί, ξανά στο ίδιο αυτοκίνητο που κάναμε την τελευταία βόλτα, ξανά αγκαλιές, ξανά φιλιά, σαν να μην πέρασε λεπτό, όλα ήταν πάλι εκεί. Όπως ακριβώς τα άφησα όλα, το χαμόγελό σου, τα χέρια σου, το άγγιγμα σου, όλα ίδια.
Με τον καιρό λένε, αλλάζουν οι άνθρωποι, κάπως έτσι έγινε και μ’ εμάς. Άτομα πέρασαν κι έφυγαν απ’ τη ζωή μας, άτομα άνευ ουσίας που κάτι μας έμαθαν όμως. Δεν ξέρω αν πέρασες καλά κι αν χαμογελούσες όσο οι ζωές μας ήταν άκρως αντίθετες και ίσως να μη με νοιάζει κιόλας, μου αρκεί που τώρα σε βλέπω ξανά να χαμογελάς και μου φτάνει που ξέρω πως η αιτία είμαι εγώ, η παρουσία μου κι ένα απλό χάδι στα μαλλιά σου.
Τα δεδομένα αλλάζουν μάτια μου, κανείς μας δεν είναι ίδιος, οι στιγμές μας όμως είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Ίσως τότε που όλα ήταν κάπως πιο «επίσημα» να νόμιζες πως δεν ανήκα εκεί, πως το μυαλό μου έφευγε σε άλλες σκέψεις, προσπάθησα να σε πείσω πως δεν ίσχυαν όλα αυτά όμως μάταια. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως το μυαλό μου τις στιγμές που με κρατάς στα χέρια σου είναι αποκλειστικά εκεί και παραμένει εκεί για πολλές ακόμα ώρες, μέρες, βασανιστικά και επίμονα. Εκεί που ίσως να έπρεπε να ανήκε πάντα…