Κι εκεί που λες «τέλος» και αρχίζεις σιγά σιγά να κάνεις τα δικά σου όνειρα και να πατάς πλέον γερά στα πόδια σου… Τσουπ! Έρχεται το σύμπαν, τα ούφο, οι πλανήτες, δεν ξέρω ποια δύναμη είναι αυτή που σε φέρνει ξανά μπροστά μου!
Σε ολόκληρη πόλη και τα ξενοδοχεία όλα πλήρη, παρ’ όλα αυτά εγώ συνεχίζω να ψάχνω μανιωδώς τρόπο να έρθω, όχι φυσικά για εσένα πλέον, αλλά έτσι, για τη δική μου πάρτη. Και μιας και λόγω πληρότητας στα περισσότερα ξενοδοχεία και οι επιλογές λίγοστευαν επικίνδυνα, πολύ δειλά τόλμησα να καλέσω σε εκείνο το ξενοδοχείο που είχαμε ζήσει τις πιο καυτές νύχτες. Εκεί που χανόσουν ανάμεσα σε χάδια και φιλιά, εκεί που τα κορμιά μας γίνονταν ένα. Κι αν και με λίγη διαθεσιμότητα, κατάφερα να βρω δωμάτιο για δυο νύχτες.
Ο κόμπος φυσικά και υπήρχε στην ιδέα και μόνο πως θα βρισκόμουν ξανά στο ίδιο μέρος, χωρίς εσένα, οι φίλοι όμως επέμεναν πως με αυτή την κίνηση θα το ξεπεράσω τελείως. «Άντε, δε βαριέσαι, μπορεί να έχουν και δίκιο», έλεγα. Και να που η μοίρα είναι τόσο σίγουρη για τον εαυτό της που από τα 800 δωμάτια εγώ βρέθηκα σ’εκείνο που είχαμε μείνει μαζί, και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω όχι απλά έναν κόμπο, αλλά ένα γιγαντιαίο τέρας.
Ακόμα και το σαπουνάκι είναι στην ίδια θέση, όπως και το τασάκι που έσβηνες τα τσιγάρα σου. Τελικά δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι απλή σύμπτωση ή μοίρα, το μόνο σίγουρο είναι πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο…